Grao en Linguas e Literaturas Modernas
http://hdl.handle.net/10347/11482
2024-03-29T08:40:15ZLe développement du langage chez l’enfant entre 0 et 6 ans
http://hdl.handle.net/10347/31248
Le développement du langage chez l’enfant entre 0 et 6 ans
Carballal Araújo, María
Ce projet a le but d’explorer le processus de développement du langage chez l’enfant depuis sa naissance jusqu’à six ans. Il sera essentiel, tout d’abord, de fournir une introduction sur la base biologique du langage dans l’être humain. Cela nous permettra de comprendre le lien existant entre le langage et le cerveau. Ensuite, on parcourira l’histoire de la discipline qui s’en occupe, au moyen de différentes théories élaborées par des auteurs qui se sont engagés à étudier cette question si complexe. Après on se plongera enfin dans ce qui constitue le noyau du travail, tout en se focalisant sur les étapes du développement du langage chez l’enfant et, surtout, sur les facteurs qui ont une influence sur lui et sur sa croissance au niveau linguistique. On abordera aussi les troubles qu’il trouvera sur son chemin et la manière de les résoudre. De nombreux exemples seront procurés en vue d’éclaircir ces aspects. L’investigation prendra fin avec une discussion des résultats les plus saillants de notre réflexion.
Traballo Fin de Grao en Linguas e Literaturas Modernas. Curso 2022-2023
2023-01-01T00:00:00ZL’erreur en FLE : signe de progression ou d’échec ?
http://hdl.handle.net/10347/31246
L’erreur en FLE : signe de progression ou d’échec ?
Rey Ares, Paula
Le concept d’« erreur » dans l'étude du français langue étrangère (FLE) n'a pas
toujours été perçu de manière positive pour la formation de l'étudiant. Tout au long de
l'histoire de la didactique et de la méthodologie du FLE, cette question a été abordée et a
évolué vers un intérêt pour l'étude de l'erreur et la manière d'apprendre le FLE par l'erreur.
Le présent travail a pour but d'aborder ce contexte théorique historique sur la position des erreurs dans l'étude du FLE et de fournir une approche théorique et pratique des stratégies possibles pour corriger et utiliser ces erreurs de manière positive afin d'apprendre la langue.
Pour atteindre cet objectif, le travail sera divisé en quatre parties dont une première
approche théorique historique qui abordera les erreurs dans l'apprentissage du FLE, leurs
origines, ainsi que des concepts fondamentaux comme celui d'interlangue qui méritent un
détour. Cette approche initiale sera suivie d'une classification des types d'erreurs les plus
courants et d'une présentation des stratégies qu'il convient de mettre en place pour aborder
ces erreurs de façon positive. Finalement, le travail conclura par une partie plus pratique
avec une mise en application des concepts abordés dans la partie théorique. Pour cela,
nous analyserons quelques productions écrites originales d'étudiants espagnols de FLE
et/ou des productions extraites d'ouvrages consultés, afin d'évaluer quelles sont les erreurs
les plus communes et les points de convergence avec les réflexions théoriques abordées
dans les parties précédentes. Nous serons alors en mesure d'affirmer avec plus de rigueur
si l'erreur en FLE est bien un signe de progression ou au contraire un signe d'échec.
Traballo Fin de Grao en Linguas e Literaturas Modernas. Curso 2022-2023
2023-01-01T00:00:00ZIl Ritorno a San Mauro di Giovanni Pascoli. Struttura, temi e stilemi di un nóstos decadentistico.
http://hdl.handle.net/10347/31245
Il Ritorno a San Mauro di Giovanni Pascoli. Struttura, temi e stilemi di un nóstos decadentistico.
Penido Vázquez, Irene
[IT]Giovanni Pascoli (San Mauro di Romagna, 1855 – Bologna, 1912) è la voce più autorevole del Decadentismo italiano assieme a d’Annunzio. A cavallo tra l’Ottocento e il Novecento, non ha soltanto coltivato le lingue classiche e l’esegesi dantesca, ma anche e soprattutto una poesia di impronta simbolista, le cui tre prime raccolte sono: Myricae (1891 e sgg.), Poemetti (1897) e Canti di Castelvecchio (1903). Questo terzo poemario fa riferimento, fin dal titolo, a Castelvecchio in Garfagnana, ovvero alla campagna toscana attorno a Lucca in cui il poeta si era comprato una casetta e che si era convertita in una seconda patria per l’autore. Ma i Canti di Castelvecchio si chiudono con una sezione finale, costituita da nove poesie, intitolata Ritorno a San Mauro: toponimo questo che allude invece al paese natale in Romagna. Lo spostamento ideale da «Castelvecchio» a «San Mauro» implicito nel titolo, unitamente alla materia trattata (la presenza della casa natale, la centralità del personaggio materno, lo sguardo del soggetto poetico malinconicamente rivolto al passato) autorizzano a leggere il breve ciclo di nove poesie come una sorta di nóstos (gr. Νόστος), ovvero come il racconto di un viaggio a ritroso nello spazio e nel tempo, sulla scia di tante opere letterarie imperniate sul tema del ritorno e che trovano il loro lontanissimo archetipo nell’Odissea. La nostra tesi, partendo da questa ipotesi di lettura, analizza il Ritorno a San Mauro di Pascoli come un nóstos e tenta di metterne in luce caratteristiche e temi costitutivi, senza trascurare i tratti linguistici e stilistici che lo connotano.; [GL]Giovanni Pascoli (San Mauro de Romaña, 1855 – Boloña, 1912) é a voz máis autoritaria do Decadentismo italiano xunto a d’Annunzio. A cabalo entre os séculos XIX e XX, non só cultivou as linguas clásicas e a esexese dantesca, senón tamén, e sobre todo, unha poesía de pegada simbolista, cuxas primeiras tres obras son Myricae (1891 e ss.), Poemetti (1897) e Canti di Castelvecchio (1903). Este terceiro poemario fai referencia, xa dende o título, a Castelvecchio, en Garfagnana, é dicir, aos campos toscanos arredor de Lucca nos que o poeta mercara unha casa e que se converteron nunha segunda patria para o autor. Porén, os Canti di Castelvecchio péchanse cunha sección final, formada por nove poemas e titulada Ritorno a San Mauro: este topónimo alude, en cambio, ao pobo natal en Romaña. O desprazamento ideal de «Castelvecchio» a «San Mauro» implícito no título, unido á materia tratada (a presenza da casa natal, a centralidade da personaxe materna, a mirada do suxeito poético dirixida melancolicamente ao pasado), autoriza a lectura do breve ciclo de nove poemas como unha especie de nóstos (gr. Νόστος), é dicir, como o relato dunha viaxe cara a atrás no espazo e no tempo, seguindo o rastro de tantas obras literarias baseadas no tema do regreso que atopan o seu afastado arquetipo na Odisea. O presente traballo, partindo desta hipótese de lectura, analiza o Ritorno a San Mauro de Pascoli como un nóstos e resalta as súas características e temas constitutivos, sen descoidar os trazos lingüísticos e estilísticos que o definen.; [ES]Giovanni Pascoli (San Mauro de Romaña, 1855 – Bolonia, 1912) es la voz más autoritaria del Decadentismo italiano junto a d’Annunzio. A caballo entre los siglos XIX y XX, no solo cultivó las lenguas clásicas y la exégesis dantesca, sino también y sobre todo una poesía de huella simbolista, cuyas primeras tres obras son Myricae (1891 y ss.), Poemetti (1897) y Canti di Castelvecchio (1903). Este tercer poemario hace referencia, ya desde el título, a Castelvecchio, en Garfagnana, es decir, a los campos toscanos alrededor de Lucca en los que el poeta había comprado una casa y que se convirtieron en una segunda patria para el autor. Sin embargo, los Canti di Castelvecchio se cierran con una sección final, formada por nueve poemas y titulada Ritorno a San Mauro: este topónimo alude, en cambio, al pueblo natal en Romaña. El desplazamiento ideal de «Castelvecchio» a «San Mauro» implícito en el título, unido a la materia tratada (la presencia de la casa natal, la centralidad del personaje materno, la mirada del sujeto poético dirigida melancólicamente al pasado), autoriza la lectura del breve ciclo de nueve poemas como una especie de nóstos (gr. Νόστος), es decir, como el relato de un viaje hacia atrás en el espacio y en el tiempo, siguiendo el rastro de tantas obras literarias basadas en el tema del regreso que encuentran su lejano arquetipo en la Odisea. El presente trabajo, partiendo de esta hipótesis de lectura, analiza el Ritorno a San Mauro de Pascoli como un nóstos y resalta sus características y temas constitutivos, sin descuidar los rasgos lingüísticos y estilísticos que lo definen.; [EN]Giovanni Pascoli (San Mauro di Romagna, 1855 – Bologna, 1912) is the most authoritarian voice of italian Decadentism along with d’Annunzio. Halfway between 19th and 20th centuries, he practised not only classical languages and Dantesque exegesis, but also and especially a poetry with symbolist trace, whose first three works are Myricae (1891 and ff.), Poemetti (1897) and Canti di Castelvecchio (1903). This third collection of poems refers, from the title, to Castelvecchio in Garfagnana, that is, to the Tuscan country around Lucca where the poet had bought a house. This place became a second homeland for the author. Nevertheless, Canti di Castelvecchio is closed with a final section, formed by nine poems, entitled Ritorno a San Mauro: this toponym refers to the native village in Romagna. The ideal displacement from «Castelvecchio» to «San Mauro» implicit at the title, in addition to the cycle’s subject (the native home’s presence, the centrality of the maternal character, the melancholic look towards the past), authorises the lecture of the brief cycle of nine poems as a sort of nóstos (Gr. Νόστος), that is, as a story of a journey backwards in space and in time, following the trail of many literary works based on return’s topic and that find their far archetype in the Odyssey. This dissertation, based on this lecture’s hypothesis, analyses the Ritorno a San Mauro of Pascoli like a nóstos and emphasises the cycle’s constitutive characteristics and themes, without neglecting the linguistic and stylistic traits that define it.
Traballo Fin de Grao en Linguas e Literaturas Modernas. Curso 2022-2023
2023-01-01T00:00:00ZSchoene, daz ist hoene: Widerspruch zwischen Schönheit und Tugend in deutschen Texten des Mittelalters
http://hdl.handle.net/10347/31242
Schoene, daz ist hoene: Widerspruch zwischen Schönheit und Tugend in deutschen Texten des Mittelalters
Artacho Rodríguez, Casandra
[DE]In der Literatur des Mittelalters stimmt im Normalfall die äußere Schönheit mit der inneren überein. Im Fall der Inkongruenz weichen die Figuren von der Norm ab und es kommt zu interessanten Entwicklungen. Das topische Modell kann auf verschiedene Weisen durchbrochen werden. Zum einen gibt es Charaktere, die äußerlich hässlich, jedoch innerlich tugendhaft sind, wie bei Wolfram von Eschenbach mit der Figur der Cundry im Parzival. Auch das Gegenteil kommt in mittelalterlichen Texten vor, wie in den Figuren Kriemhild oder Brunhild des Nibelungenliedes. Kriemhild ist eine wunderschöne Frau, die durch ihre Liebesgeschichte eine ganze Gesellschaft in den Ruin stürzt. Das bedeutet, dass die Schönheit ein Gefahrenpotential besitzt, welches wiederum die innere Hässlichkeit zum Vorschein bringt. Innermoralisch fragwürdig ist auch Orgeluse, die von Wolfram noch in Schutz genommen werden muss, da sie zu Beginn als überaus stolz dargestellt wird und sich dann erst langsam zu einer tugendhaften Frau entwickelt. Der übliche Topos des Gleichgewichts der inneren und äußeren Schönheit wird nicht nur von gegensätzlichen Figuren durchkreuzt, es gibt in der Literatur des Mittelalters auch Figuren, die zu einer Grauzone gehören. Diese Arbeit sieht sich kurz das Kalokagathia-Phänomen an und interpretiert dann die davon abweichenden Charaktere in den verschiedensten Ausführungen des Widerspruchs zwischen Schönheit und Tugend im Kontext der Werke, in denen sie vorkommen.; [GL]Na literatura medieval, a beleza exteror adoita coincidir coa interior. No caso a incongruencia, as personaxes desvíanse da norma e prodúcense acontecementos interesantes. O modelo tópico pode romper de varias maneiras: por unha banda, hai personaxes feos por fóra pero virtuosos por dentro, como é no caso de Cundry en el Parzival de Wolfram von Eschenbach; pola outra, tamén se da o contrario, coma nas personaxes de Krimilda ou Brunilda no Cantar dos Nibelungos. Krimilda é unha muller fermosa cuxa historia de amor leva á ruína a toda a sociedade. Isto significa que a beleza ten un potencial de perigo, que á súa vez fai aflorar a fealdade interior. Pese á defensa de Wolfram, a moralidade é cuestionada tamén en Orgeluse: nun primeiro momento é presentada coma unha muller excesivamente orgullosa para rematar mostrando pouco a pouco a súa virtude. O tópico habitual do equilibro entre a beleza interior e exterior non só se ve frustrado por personaxes opostas, senón que na literatura medieval hai tamén personaxes que pertencen a unha zona gris. Este traballo busca analizar brevemente o fenómeno kalokagathia e interpretar ás personaxes que se desvían del en diversas versións da contradición entre beleza e virtude no contexto das obras nas que se manifestan.; [ES]En la literatura medieval, la belleza exterior suele coincidir con la interior. En el caso de la incongruencia, los personajes se desvían de la norma y se producen acontecimientos interesantes. El modelo tópico puede romperse de varias maneras. Por un lado, hay personajes feos por fuera pero virtuosos por dentro, como en Wolfram von Eschenbach con el personaje de Cundry en Parzival. Lo contrario también se da en textos medievales, como en los personajes Krimilda o Brunilda del Cantar de los Nibelungos. Krimilda es una hermosa mujer cuya historia de amor lleva a la ruina a toda una sociedad. Esto significa que la belleza tiene un potencial de peligro, que a su vez hace aflorar la fealdad interior. La moralidad interior también es cuestionable en Orgeluse, quien es defendida por Wolfram, ya que al principio se la presenta como excesivamente orgullosa y sólo después se convierte poco a poco en una mujer virtuosa. El tópico habitual del equilibrio entre la belleza interior y exterior no sólo se ve frustrado por personajes opuestos, sino que en la literatura medieval también hay personajes que pertenecen a una zona gris. Este trabajo examina brevemente el fenómeno de la kalokagathia y, a continuación, interpreta a los personajes que se desvían de él en diversas versiones de la contradicción entre belleza y virtud en el contexto de las obras en las que aparecen.; [EN]In medieval literature, outer beauty normally coincides with inner beauty. In the case of incongruence, the characters deviate from the norm and interesting developments occur. The topical model can be broken in various ways. On the one hand, there are characters who are ugly on the outside but virtuous on the inside, as in Wolfram von Eschenbach with the character of Cundry in Parzival. The opposite also occurs in medieval texts, as in the characters Kriemhild or Brunhild in the Song of the Nibelungs. Kriemhild is a beautiful woman whose love story brings ruin to an entire society. This means that beauty has a potential for danger, which in turn brings out the inner ugliness. Inner morality is also questionable in Orgeluse, who still has to be taken to Wolfram's defence, as she is portrayed as overly proud at the beginning and only then slowly develops into a virtuous woman. The usual topos of the balance of inner and outer beauty is not only thwarted by opposing characters, there are also characters in medieval literature who belong to a grey area. This bachelor’s thesis looks briefly at the kalokagathos phenomenon and then interprets the characters who deviate from it in various versions of the contradiction between beauty and virtue in the context of the works in which they appear.
Traballo Fin de Grao en Linguas e Literaturas Modernas. Curso 2022-2023
2023-01-01T00:00:00Z