Tratamiento quirúrgico versus tratamiento conservador en la rotura del tendón de Aquiles
Por favor, use este identificador para citas ou ligazóns a este ítem:
http://hdl.handle.net/10347/27746
Ficheiros no ítem
Metadatos do ítem
Título: | Tratamiento quirúrgico versus tratamiento conservador en la rotura del tendón de Aquiles |
Outro/s título/s: | Tratamento cirúrxico versus tratamento conservador para a rotura do tendón de Aquiles Surgical treatment versus conservative treatment for Achilles tendon rupture |
Autor/a: | Briones Salinero, Beatriz |
Dirección/Titoría: | Nicolás Miguel, Ricardo García Rodríguez, Luis Antonio Miguel |
Centro/Departamento: | Universidade de Santiago de Compostela. Facultade de Medicina e Odontoloxía |
Palabras chave: | Rotura | Tendón de Aquiles | Tratamiento conservador | Tratamiento quirúrgico | Re-rotura | Metaanálisis | Rup | Tratamento conservador | Tratamento cirúrxico | Metaanálise | Rupture | Achilles tendon | Conservative treatment | Surgical treatment | Re-rupture | Meta-analysis | |
Data: | 2021-06 |
Resumo: | Objetivo: este trabajo consiste en comparar el abordaje quirúrgico y el conservador en la rotura del tendón de Aquiles teniendo en cuenta factores como las complicaciones y ventajas de cada tipo de reparación. Puede resultar de gran interés científico la elección de este tema a la hora de optar por un tipo de abordaje u otro, ya que la evidencia actual determina ventajas y desventajas de ambos tratamientos. Por eso realizaremos una revisión sistemática de la evidencia disponible sobre el tema, y así proporcionar información útil para la toma de decisiones en el abordaje terapéutico.
Métodos: se han empleado 2 bases de datos electrónicas (Pubmed y Cochrane Library) y búsqueda manual para recabar los metaanálisis que comparen el tratamiento conservador y quirúrgico de la rotura del tendón de Aquiles en los últimos 10 años. Se han aplicado una serie de criterios de inclusión y exclusión, además de evaluar la calidad de los estudios.
Resultados: se analizaron 3 metaanálisis con un total de 2414 pacientes. Los resultados mostraron que respecto al riesgo de re-rotura en el tratamiento quirúrgico era menor, sin embargo, presenta más complicaciones de otro tipo asociadas, como las infecciones o lesiones del nervio sural. Respecto a resultados a nivel de movilidad y funcionalidad no se encontraron diferencias significativas.
Conclusiones: el tratamiento quirúrgico puede reducir el riesgo de re-rotura, pero conlleva mayor riesgo de otras complicaciones relacionadas con la cirugía abierta. Para ello existen nuevas técnicas mínimamente invasivas que disminuyen el riesgo de padecer esas complicaciones. Con el uso de protocolos de rehabilitación temprana se ha demostrado una equivalencia entre ambos grupos de tratamiento, en relación al riesgo de rotura recurrente, además de una mejor funcionalidad que con el protocolo de inmovilización prolongada. Aun así, son necesarios más estudios para confirmar estas conclusiones, e incluir muestras de mayor tamaño Obxectivo: este traballo consiste en comparar a abordaxe cirúrxica e a conservadora na rotura do tendón de Aquiles tendo en conta factores como as complicacións e vantaxes de cada tipo de reparación. Pode resultar de gran interese científico a elección deste tema á hora de optar por un tipo de abordaxe ou outra, xa que a evidencia actual determina vantaxes e desvantaxes de ambos tratamentos. Por iso realizaremos unha revisión sistemática da evidencia dispoñible sobre o tema, e así proporcionar información útil para a toma de decisións na abordaxe terapéutica. Métodos: empregáronse 2 bases de datos electrónicas (Pubmed e Cochrane Library) e unha busca manual para recabar as metaanálises que comparen o tratamento conservador e cirúrxico da rotura do tendón de Aquiles nos últimos 10 anos. Aplicáronse unha serie de criterios de inclusión e exclusión, ademáis de avaliar a calidade dos estudos. Resultados: analizáronse 3 metaanálises cun total de 2414 pacientes. Os resultados mostraron que respecto ao risco de re-rotura no tratamento cirúrxico era menor, sen embargo presenta máis complicacións doutro tipo asociadas, como as infeccións ou lesións do nervio sural. Respecto aos resultados a nivel de mobilidade y funcionalidade non se atoparon diferenzas significativas. Conclusiones: o tratamiento cirúrxico pode reducir o risco de re-rotura, pero conleva maior risco doutras complicacións relacionadas coa ciruxía aberta. Por iso, existen novas técnicas minimamente invasivas que diminúen o risco de padecer esas complicacións. Co uso de protocolos de rehabilitación temperá demostrouse unha equivalencia entre ambos grupos de tratamento, en relación ao risco de rotura recurrente, ademais dunha mellor funcionalidade que cun protocolo de inmovilización prolongada. Aínda así, son necesarios máis estudos para confirmar estas conclusións, e incluír mostras de maior tamaño Objective: this project consists of comparing the surgical and conservative approaches to Achilles tendon rupture, taking into account factors such as complications and the advantages of each type of repair. The choice of this topic might be of great scientific interest when opting for one type of approach or another, since the real evidence determines advantages and disadvantages of both treatments. For this reason, we will carry out a systematic review of the available evidence on the subject, and thus provide useful information for decision-making in the therapeutic approach. Methods: two electronic databases (Pubmed and Cochrane Library) and manual searching have been used to collect meta-analyzes comparing conservative and surgical treatment of Achilles tendon rupture in the last 10 years. A series of inclusion and exclusion criteria have been applied, in addition to evaluating the quality of the studies. Results: 3 meta-analyzes were analyzed with a total of 2414 patients. The results showed that the risk of re-rupture in the surgical treatment was lower, however, it presents more complications related with other associated types, such as infections or sural nerve injuries. Regarding results at the level of mobility and functionality, no significant differences were found. Conclusions: surgical treatment can reduce the risk of re-rupture, but it carries an increased risk of other complications related to open surgery. To avoid this, there are new minimally invasive techniques that reduce the risk of suffering from these complications. With the use of early rehabilitation protocols, an equivalence between both treatment groups has been demonstrated, in relation to the risk of recurrent rupture, in addition to better functionality than with the prolonged immobilization protocol. Even so, more studies are needed to confirm these conclusions, and they should include larger samples larger samples |
Descrición: | Traballo Fin de Grao en Medicina. Curso 2020-2021 |
URI: | http://hdl.handle.net/10347/27746 |
Dereitos: | Atribución-NoComercial-CompartirIgual 4.0 Internacional |
Coleccións
-
- Grao en Medicina [348]
O ítem ten asociados os seguintes ficheiros de licenza: